от плиска пред киното
до парка
покрай детски площадки, пияни и/или странни хора, колоездачи, тичащи ентусиасти, колибки на баби яги, покрай басейна мария луиза, разни тенис кортове, разхождащи се двойки, езерото с прекрасно цъфналите водни лилии, полицаи на коне, изоставеният паметник с петолъчката, и накрая на една хубава пейка под един бор:
изяснихме се че в следващите седмици, може би месеци, няма да се видим. докрая на деня си бяхме гаджета, което беше прекрасно. смяхме се че и двамата сме се притеснявали за другия да не е го приема всичко много сериозно. майко мила колко е красива.
"добре, моля те, кажи какво мислиш?" (става дума за забивката ни повчера, и какво е значела за мен и т.н.)
"да ти кажа какво миля?"
"да"
целувам я леко по устата. тя се усмихва. милси известно време и казва: "не съм сигурена че разбрах какво имаш предвид."
"маже да повторя."
усмивка: "може."
и така, наистина беше супер. жалко че няма да се виждаме в скоро време. ех.