ТЕВНО ЕЗЕРО
знам не беше мъглата а ти
който ми се яви нея сутрин
ходейки върху езерото
първо отнесе рамото на водача
сетне скри заслона от поглед
и ме плъзна по езика на студа
и по корема му
помня сърцето си
карфица
в игленика на планината
помня тялото ти
невидимо да се затяга
около мен
искам те седефена -
твърдеше - блестяща
отразена в тевното дъно
искам те отделена от другия свят
отлепена
от нещата от думите
ослепена
в тевното дъно седефена
"събуди се небесна невесто заспала"
и ме смъкваше
все по към влагата
все по към себе си
и ме смъкваше за ръка
през мозговишката порта
в циркус от каменни блокове
под було от мраморен прах