изпитвам физическото желание да изпразня стомаха си на плочките. рядко ми се гади, от алкохол никога,но това изтръпване по цялото тяло, под кожата,сякаш съм без нея, напълно беззащитна...покров от бели плочки за душата ми. за детската тромавост, за милото, за последния час в един петък, от който избягах. кожата ми се разля по студа на плочките, цялото ми ранено съзнание полепна по тях. не помня как съм си легнала този ден, помня как се събудих. беше ужасно зелено. стоях до дървото си, после надянах върху празнотата си новата аз, която не беше дете. и тези плочки, които скриха пороя крясъци, раздрали огледалото. нямаше защо да се гледам повече. знаех, че завинаги,за истинското имащо смисъл завинаги, съм счупена. винаги съм предполагала, че ще стана циничка. просто си намерих една изцяло моя причина. а после болката загуби първоначалната си острота, стана хладка, блудкава. изостави ме. парчетата отражение показваха една нещастница. нямаше какво да ме спаси. не пих, спрях да плача скоро, не бях достатъчно ценна,това беше всичко. не бях разочарована, трудно намразих. не бях ценна. не бях подходяща, не бях ярка. предполагам никога не съм била. беше ужасно зелено. толкова исках да има значение,аз да имам значение. не си простих, наказвах с карфичените си пръсти всеки, посегнал към мен. после престанах. после само аз знаех, че съм безразлична. съвсем рядко, за секунди ме застигаше поривът да повърна, да унижа себе си, да се нараня по-силно от спомена за парещия студ, който се стопи от омразната кръв на предателското ми тяло..случва се само веднъж. нямат значение думите после. и не знам защо ме застига и сега. сигурно защото се опитах да избягам. глупаво. а сега защо не съм? защо не съм?