пак си говорим с цигарата, за времето примерно. всъщност само аз я слушам, защото пука толкова учестено. като сърцебиенето ми. казват че били вредни, знам, но това никога не ме е спирало да се впускам в нещата. излъгах, преди се криех, а за сега незнам..май се опитвам.
с цигарат говорим за това как е време да порасна и колко се опитвам да го избегна. но се притиснах в стената и просто трябва да започна, но е мисля най-трудното.
убеждавам се, премислям позитивите, но не ми се иска. казаха ми неща, които знаех, но не исках да чуя. и това е толкова типично. но просто, аз все още не разбирам. може би ако ти дам време..подяволите никога не ми е вървяло да пиша тук за теб.
може би..