Толкова мразя
когато от умора
се предавам
и вече нищо няма чак такъв смисъл
и нищо не е толкова-много-важно
уморавям се
и
просто се пукам по теченито
бз да се боря
без път и посока
или просто с умората се оправдавам
по-лесно е сякаш
Да..по-лесния път
толкова примамлив
на моменти дори ми е иска
да е единствената ми възможност
та поне да не се чувствам ивновна
че го избирам
и после
пак намирам сили
(а кой е казал,че трябва??)
проклетите шаблони
и аз-да съм силна, да вървя на пред
А понякога, просто за да избягам, за мъничко, си поволявам да се пусна по течението
само за мъничко..