Гледам, защото искам да видя отвъд думите , виждам нещо красиво и истинско, нещо което осмисля света ми. виждам го в теб, виждам го и в слънцето, с което цял ден се гоним, виждам го непрекъснато, като на снимка , навсякъде.Опитвам се да го уловя и да го споделя с другите , губя го понякога, губя и себе си , после отново го намирам някъде, където и да е, намирам и себе си в нечии думи, очи , моменти, .. ето сега пак го загубих , не знам какво пиша.
а всичко е толкова просто, като летен дъжд , който двама души слушат и споделят, защо ми е толкова трудно да е така просто?
не искам да се чувствам безмислено и като че все едно ме е нямало, ще почна да викам скоро , или ще спра да гледам изобщо.