отдавна не ме беше хващал такъв злобен, мазен, силен, наелектризиращ ГНЯВ.
хората и нещата, които искам да разбия, да унищожа, да ги премахна.
лошо... лошо.
хубав, топъл гняв. сила.
вместо това ми треперят коленете и съм захапала дълбоко кокалчетата си.
да можех поне да им кажа колко са дразнещи, да им опиша подробно всичко, което бих направила с тях, всяка малка болка, която искам да им причиня... да можех поне да гледам нещастните им, разкаяни изражения....
искам да причинявам много болка.
и все още се спирам
god fucking blessed me, oh is that so....